Zgodnie z założeniami opracowanymi przez czcigodnego Dawrweszte, znanego w pewnych kręgach jako Getter, mamy wspólnie z nim i z kolegą wmichaelem do napisania recenzję albumu Melvins „the bride screamed murder”. Jest to pierwsza próba zmierzenia się trzech tenorów na polu recenzenckim. Z góry muszę przyznać, iż w moim przypadku nie będzie to klasyczna recenzja, z uwagi na znikomy warsztat muzyczno - dziennikarski oraz fakt zapoznania się z ww. albumem w przyspieszonych okolicznościach spowodowanych urlopem i brakiem dostępu do internetu (co niektórzy cenią sobie jako objaw dzisiejszego nonkonformizmu). Moja notka będzie li tylko wrażeniem z przesłuchania płyty zespołu, którego muzyka jakoś mi się tam obijała o uszy, ale którego nie słuchałem w przeszłości. Mówi się o nich twórcach sludge, co to jest ten sludge? Black Sabbath wymieszany z hardcorem, błotem Nowego Orleanu i ciężarem Kirka W. z Crowbar powiadają drudzy. Ale to Melvins byli wcześniej, debiutowali już w 1986 roku. Co zaś do płyty z 2010 r., o którą się nam rozchodzi, to rzecz jak na czasy sterylnych produkcji, dość brudna, analogowa w brzmieniu z wyraźnie zaakcentowaną perkusyjną robotą, w której dużo mieszania, łamania rytmu. Płyta perkusyjna rzekłbym. Gitarowo zaś riffy ciężkie, sabbathowe, noisowe, często klasyczne, rockowe. Wokalnie wielogłosów sporo, zaśpiewów żołnierskich niczym w Full Metal Jacket („the water glass”) - w sumie dość zróżnicowane, bo śpiewa nie tylko Buzz. Tu i ówdzie pojawiają się klawisze, budując klimat niczym z horroru o potworze z bagien Luizjany (Evil New War God). Taki „Hospital Up” to psychodela w sam raz dla Dawrweszte. A mój ulubiony „Inhumanity and Death” – punkowy zadzior z bujającym riffem, nawet na chwilkę 2 stopki perkusiście się wymsknęło. Cover The Who potraktowany ze ślimaka, po inszemu, w sumie o to chodzi by nie grać jak w oryginale, bo na co to komu. Rzecz solidna, dałbym jakieś 3.5, a jakbym dłużej posłuchał to może i 4.
