Propozycja Dawrweszte z gatunku śpiewających kobiet przy pianinie. My mamy Gabę Kulkę, a na „weście” Tori Amos, PJ Harvey (ta z gitarą), szaloną Bjork (ta ima się wszystkiego), omawianą już wcześniej Kate Bush czy Suzanne Vega. Fionę usłyszałem po raz pierwszy jakąś dekadę temu, gdy mój młodszy brat rozpływał się nad jej nagraniami i oglądał klipy, podejrzewam właśnie Dawrweszte, że mu to podrzucił.
A więc nasza ekstremalnie chuda Fiona tworzy muzykę alternatywną, choć z wielkimi sukcesami w mainstreamie. Używa do tego głównie pianina, rzadziej w tle słychać gitary, często zaś mamy do czynienia z jakimiś rytmicznymi układankami (Jonathan, Left alone). Wokalnie od spokojnego, tulącego delikatnie śpiewu, przez ostrzejsze interpretacje (jak w promującym album refrenie every single night) a nawet po ekspresyjny krzyk (daredevil, regret). Fiona układa bardzo ładne melodie (hot knife) czy motywy na klawiszu (periphery), ale sporo w tej muzyce szaleństwa, takiej „alternatywnej alternatywy”. Czyli nie za słodko i kombinuje.
Przyjemnie się tego słucha, jednak odnoszę wrażenie, że to mocno kobieca rzecz, choćby pobieżnie wsłuchując się w teksty na temat relacji damsko-męskich, właśnie z damskiego punktu widzenia. Jak wyczytałem w sieci, płyta odniosła duży sukces komercyjny, co miłe, zważywszy, że muzyka nie jest „fast-foodowa”, ale zmusza do głębszej analizy, zarówno muzycznej jak i lirycznej - po prostu z klasą. Daję 4.
