No tak, o Napalm Death już trochę tutaj pisaliśmy, dawno temu, i nie ma co się powtarzać. Każdy zaś, kto chce dowiedzieć się czegoś o ich wpływie na ekstremalne granie powinien poczytać książkę „wybierając śmierć” A. Mudriana. W skrócie mogę to tak przedstawić:
- Scum i rewolucja grindcore
- Mezalians z death metalem (utopia banished)
- Eksperymentalne lata 90-te
- 1999 – enemy of the music business - era trwa właściwie do dzisiaj = wracamy do ekstremy, ale nie gubimy doświadczeń z pkt 3.
„Utilitarian” to kolejny dobry album Napalm. Może nawet bardzo dobry. Taki pierwotny, zwięzły, kompozycje krótkie, oscylujące wokół max 3 minut - cios prosto w twarz. Świetne brzmienie, żadna sterylność, tylko organiczny brud, podany jednak w dość przystępnym sznycie produkcyjnym (nie jak ostatni Mayhem).
Barney ryczy jak niedźwiedź, pięknie mu się ten wokal „ustawił” i chodzi niczym druga gitara, a w tle pocharkuje i syczy Mitch Harris. Album jest zadziorny, punkowy, choć nie prostacki. Po pompatycznym intro, które trwa sporo bo 3 minuty („circumspect”) dostajemy dawkę szybkich zwrotów akcji, gdzie intensywność muzyki powala. Są momenty na eksperymenty , jak w „everyday pox”, które podbarwia sam John Zorn i jego szalony sax. Hiciarski „the wolf i feed”, z głównym wokalem Mitcha i dość melodyjnym refrenem w stylu Burtona C. Bell’a. „Fall on thier swords” z posępnymi wokalizami niczym chóry upadłych mnichów, podobnie jak w "leper colony". Choć najpiękniej rozbija nam czaszkę "nom de guerre".
Moc motywów, riffów, to z grindowej półki, to znowu te bujające punkowe motywy zagrane 3 razy szybciej niż wymaga tego standard punkowy. Jest energia. I to jest najważniejsze, bo utrzymać taki wykurw i to bez ściemniania, gdy ma się już ponad 40 lat to jest osiągnięcie. Taki intensywny Napalm dawno nie był tak wściekle prawdziwy. 4,5.
